Paul de Leeuw
Niet Klein Te Krijgen
In het BNNVARA-gebouw borrelt het van de emoties, deze woensdagmiddag. En dat heeft alles te maken met de voorvertoning van Niet Klein Te Krijgen, waarvoor De Leeuw een jaar lang vijf gezinnen heeft gevolgd die te maken hebben met een kind, broer of zus met een levensbedreigende ziekte, zoals leukemie of lymfeklierkanker. De zesdelige serie laat de kijker niet onberoerd. Dat is ook te merken bij de persviewing, waar tranen worden gelaten, handen stevig worden beetgepakt en na afloop veel bemoedigende woorden klinken. “Je zit hier ook met lotgenoten”, zegt vader Giovanni na afloop. Moeder Rosemarijn vervolgt: “Hoorde je dat geluid van die infuuspomp? Als je dat hoorde in het ziekenhuis, dan moest er altijd iets. Dat geluid triggert ons nog steeds allemaal.” Een aantal kinderen dat voor het programma is gevolgd, is aanwezig bij de voorvertoning van Niet Klein Te Krijgen. Voor hen is het soms confronterend om zichzelf ineens zónder haar of nog mét twee benen te zien. Of ze lachen om hun eigen grappen. De kinderen blijken, ondanks alles, aan humor niets te hebben verloren. “Ook Myrthe kon erg grappig zijn”, vertelt Rosemarijn. “Ze kon zo snel denken, zo snel schakelen.” Giovanni, nog lachend als hij terugdenkt aan het moment: “In het ziekenhuis was een arts in opleiding, die op een dag afscheid kwam nemen van Myrthe. Myrthe vroeg: wat ga je doen?’ De arts zei: ‘Ik ga Hematologie studeren.’ Waarop Myrthe meteen zei: ‘O, dan weet je straks natuurlijk alles van rookworsten af!’” Rosemarijn: “Ze moest er zelf ook erg hard om lachen. Die humor heeft haar wel geholpen.”
Meer dan alleen kanker
Giovanni had zo zijn bedenkingen toen Myrthe (13) zo graag haar verhaal wilde gaan vertellen. Dat was vlak voor de tweede stamcelbehandeling. “Als ouders hadden wij zoiets van: nee Myrthe, echt niet, want je weet welk traject je ingaat en hoe veel dat van ons als gezin gaat vragen”, herinnert Giovanni. “We hadden genoeg aan ons hoofd.” Toch wilde het stel de wens van Myrthe in vervulling laten gaan. “Ze zei: ik ben zo veel méér dan alleen maar die kanker. Dat zou ik zo graag willen laten zien”, vertelt Rosemarijn. “Ze wilde laten zien dat ze ook gewoon Myrthe was. Iemand die gewoon nog haar tekeningen maakte, zich druk maakte over de kleding die ze aan had en zich kon opwinden over wat zich in de wereld afspeelt.” De Leeuw was bij de uitvaart van Myrthe, die vorig jaar februari overleed. “Toen bleek dat ze zou overlijden, zei ze: ik hoop dat jullie mijn verhaal af willen maken”, herinnert Giovanni. “Dat geeft ons de drive om het af te maken terwijl we haar zo missen.”
Onverminderd positief
Op de plek waar Myrthe eigenlijk had moeten zitten, zit tijdens de voorvertoning van Niet Klein Te Krijgen een reusachtige teddybeer, genaamd Beer. Die beer zat thuis vaak bij Myrthe in de buurt als ze aan het herstellen was van de behandelingen. Opvallend is dat de kinderen onverminderd positief blijven. Quinten (10) vertelt in het programma: “Je hebt leukemie, een vorm van kinderkanker, zeiden de artsen. En toen dacht ik eigenlijk meteen: oké, dan ... we gaan ervoor!” “Die veerkracht heeft mij ook wel verbaasd”, bekent Giovanni. “Ze zeggen wel eens: hoop sterft als laatste. Maar dat was ook echt zo. In het behandeltraject hebben we een aantal keer gedacht dat we afscheid moesten nemen van Myrthe, maar als ze dan de volgende dag weer opkrabbelde, dan was die hoop er meteen weer.” De Leeuw is dat met hem eens. “Je merkt dat de veerkracht enorm is”, stelt hij. “Niet alleen bij de kinderen, maar ook bij de families. Om tegenslag wordt natuurlijk wel gehuild, maar al snel is het: we moeten weer door, want je gaat een heel traject in. Zoals Luuk (14) in het programma zegt: kutkanker, ik wil er mee stoppen. Maar je kunt niet stoppen, want je moet door om beter te worden. Dat is het belangrijkste.”
Rake observaties
Doodzieke kinderen blijken ook heel puur en raak te kunnen observeren. Zo is daar Emelie (10), die een hersentumor heeft en intussen ook overleden is. Ze kan in de serie smakelijk lachen om de ruzietjes die ze soms met haar tweelingzusje Isa heeft. “Waar gaan die ruzietjes over?” vraagt De Leeuw in een aflevering. Emelie, lachend: “Om niks! Ruzies gaan bijna altijd om niks.” Het is een fase die het gezin van Myrthe ook heeft meegemaakt, vertelt Rosemarijn. “Als je zo dicht bij de dood bent, dan valt alles weg en gaan alle schillen af.” Giovanni: “Dan kom je eigenlijk bij de essentie van het leven. Iets waar wij in het dagelijks leven te vaak gewoon aan voorbijgaan.”
