Johanna ter Steege
De beentjes van Sint-Hildegard
Waar gaat deze bioscoophit over?
“Over veearts Jan die al 35 jaar getrouwd is met Gedda. Maar Gedda houdt zoveel van Jan dat Jan het er benauwd van krijgt. Je ziet hoe het er in een lange relatie aan toe kán gaan. Jan zou graag weg willen, maar weet niet hoe. In een poging meer ruimte te krijgen, maakt-ie rare sprongen…”
Hoe vond je het om met Herman Finkers te spelen?
“Erg leuk. Ten eerste omdat we beiden Twents spreken. Daardoor heb je direct een band. Ten tweede omdat ik van Hermans werk houd, dus het was een eer om hem écht te leren kennen en met hem samen te werken. Het klikte ontzettend goed. Ook met regisseur Johan Nijenhuis trouwens. Het was een bijzondere samenwerking omdat we alle drie uit een andere discipline komen. Dat was spannend, maar werkte als een optelsom. We konden alles zeggen en bespreken.”
In de film spreek je Twents. Maakt dat voor de beleving nog verschil: in het Nederlands of Twents spelen?
“Zeker. Taal doet iets met je. Twents is mijn moedertaal. Ik kan die taal goed doorvoelen, hoef er niet over na te denken. Begrijp direct de humor. Dat gaf me plezier en vrijheid. Als ik Duits moet spreken, moet ik vragen wat de betekenis áchter de betekenis van bepaalde woorden is, omdat ik die cultuur minder goed ken.”
Wat voor reacties kreeg je op je rol?
“Veel mensen herkennen zich in de relatie van Gedda en Jan. Je komt uit de bioscoop, kijkt naar elkaar en denkt: hm… laten we het daar maar eens over hebben. Of juist niet, haha. Aan de andere kant is het vrij extreem neergezet, dus je kunt altijd denken: zo erg als Gedda ben ik niet.”
Herkende jij jezelf in Gedda?
“Oh ja, ik neem te snel beslissingen en wil graag dat dingen op mijn manier gaan. Dan vind ik het bijvoorbeeld leuk om met mijn man naar vrienden te gaan. Heb ’t dan eigenlijk al met die vriendin besproken, maar mijn man nog niet gevraagd. Dan vraag ik met een omweg: ‘Ik heb ’t nog niet écht afgesproken, we zijn welkom, maar ik wilde natuurlijk weten of jij het ook leuk vindt…’ Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen.”
Toen de film nog in de bioscopen draaide, begon de lockdown. Hoe erg baalde je?
“Enorm! Zonder lockdown hadden we misschien wel twee miljoen bezoekers gehad. Want in vier weken tijd waren er 500.000 bezoekers. Vervolgens mochten er, met de beperkingen, maximaal dertig mensen in de zaal en kwamen er toch nog 200.000 mensen kijken! Hij zat zo in de lift, zuur dat-ie door de lockdown moest stoppen.”
Waar kijk je zelf naar op tv?
“Het Journaal, Keuringsdienst van Waarde en De wereld van de Chinezen. Series kijk ik liever op Netflix; Dix Pour Cent is een aanrader.”
Lees hier ons interview met Johanna over Brussel
